Η ιδιοκτησία είναι ένας ανθρώπινος
θεσμός που μεταφράζεται ως η κυριαρχία
του ανθρώπου πάνω σε ένα αγαθό. Θεωρείται
ανθρώπινη φύση και μπορεί επίσης να
μεταφραστεί και με χρηματικούς όρους.
πηγή: Περί κτημάτων λόγος και κτηματολόγιο Πανγίωτης Ζεντέλης
Από
την άλλη υπάρχει και η πλευρά που θεωρούν
την ιδιοκτησία ως η πηγή του κακού των
δινών των ανθρώπων, πάθη, υλισμός,
διαχωρισμός, ανισότητα, άσκηση εξουσίας.
Προσωπικά
θεωρώ την ιδιοκτησία ως κάτι θετικό,
έναν χώρο στο επίπεδο, ή στο τρισδιάστατο
χώρο ή και στον τετραδίαστατο χώρο όπου
είσαι ελεύθερος σαν καλλιτέχνης να το
χρησιμοποιήσεις και να το αξιοποιήσεις
όπως θέλεις.
Άλλο
ένα χαρακτηριστικό είναι το flow
ή το motion η ελληνική κοινωνία
είναι πιο συναισθηματική με την κατοικία
γιατί συνδέεται με προγονικούς δεσμούς
το ίδιο βέβαια και η νότια Ευρώπη όπως
είναι η Ιταλία, Νότια Γαλλία και Ισπανία,
το flow και το motion
είναι η δυνατότητα να έχεις εναλλαγή
της κατοικίας να μην είσαι στάσιμος και
δέσμιος κάπου αλλά επίσης να μπορείς
και να κεφαλαιοποιείς την περιουσία
σου, όπως είναι στις Ηνωμένες πολιτείες
Αμερικής που το real estate είναι
μια ρουτίνα για τον μέσο αμερικανό
αγοράζει και πουλάει και αλλάζει κατοικία
από την πόλη στην ύπαιθρο. Στην Ελλάδα
υπάρχουν εφαρμογές και δυνατότητες
κάπως να το κάνεις το motion αυτό
και είναι μια αγορά με προοπτικές πιστεύω
ακόμα και στην ύπαιθρο.
Μέσα
από αυτά θα ήθελα να εξιστορήσω μια
μικρή προσωπική μου ιστορία τα τελευταία
δύο χρόνια. Ο σκοπός μου ήταν τα
μεταναστεύσω δεν μου βγήκε λόγο πανδημίας
και καλλίτερα τελικά γιατί τώρα θα γίνει
ποιο ευσυνείδητα. Θα ήθελα κάτι stable
να μπορώ να έχω την δουλεία μου
δηλαδή τα έσοδα μου και όχι με τον χρόνο,
να κάνω την γυμναστική μου και να τρέφομαι
όσο θέλω και όπως θέλω στο κοινωνικό
πλαίσιο που θέλω. Ούτε αυτό μου βγήκε
αλλά καλλίτερα όμως γιατί έμαθα να
προσαρμόζομαι σε πραγματικές συνθήκες
motion.
Τα
τελευταία δύο χρόνια κάπως προέκυψε
μια επέκταση των σπουδών μου απρογραμμάτιστα
και ήμουν αστικός νομάς στην Αθήνα έμενα
εδώ και εκεί έτρωγα αυτά που ήθελα άλλα
όχι όσα ήθελα σε αυτό το πλαίσιο (κάνω
συγκεκριμένες διατροφές και ειδικά
στην Αθήνα που κυριαρχεί το άσπρο αλεύρι
και ζάχαρη παντού είναι δύσκολο), διάβαζα
σε καφετέριες, βιβλιοθήκη και αίθουσες,
πηγαινοερχόμουν και εντός και εκτός
Αθήνας το πρώτο χρόνο με αμάξι το δεύτερο
με κτελ και μμμ (ένα δυνατό social
hacking για μένα) γυμναστική κάθε μέρα
σε 3Χ3 για 20 λεπτά είτε πεινασμένος είτε
νυσταγμένος και κοινωνικότητα εκπτώσεις
στα πάντα ακόμα και σε πλαίσια που δεν
κολλάω. Τα δυο σημαντικά και όμορφα που
κρατάω είναι το ταξίδι σε ένα χωρίο στο
Βέλγιο που γνώρισα έναν μαδριλένιο και
έναν ναπολιτάνο φίλο με κοινά ενδιαφέροντα
και φυσικά η διαχείριση ειδικά το δεύτερο
χρόνο και το άνοιγμα σε νέους ανθρώπους
και γνώσεις πολύ δυνατές και σημαντικές.
Διάβασα και άκουσα ότι είμαστε
κατασκευασμένοι να έχουμε 150 στενές
κοινωνικές επαφές αλλά ο σύγχρονος
τρόπος ζωής και ο σύγχρονος άνθρωπος
και πολίτης είναι κάπως εγκλωβισμένος
θα έλεγα στο μοτίβο 2 με 3, 4 και 5 φίλους
καλούς. Οπότε μπορεί να φαίνομαι λίγο
περίεργος, απόμακρος μη κοινωνικός αλλά
η αιτία είναι ότι στα πατρογονικά εδάφη
δεν έχω τον κοινωνικό κύκλο που έχω στα
αστικά κέντρα και αυτά εκτός Ελλάδος
παίζω μόνος μου εδώ, το χτίζω πολύ σιγά
σιγά σε φάση δεν ξέρω αν αξίζει απλός
πειραματίζομαι και έχω πολύ χαμηλά την
μπάλα και πίσω από το κέντρο, δεν φαίνονται
αυτά που κάνω. Το άλλο όμορφο που πέρασα
και συνάντησα είναι οι πολύ δυνατές
συναισθηματικές επαφές που πραγματικά
είτε με ρίξουν με αλεξίπτωτο στην Νέα
Υόρκη είτε στην Σαχάρα είτε στο Έβερεστ
είτε στην Σιγκαπούρη είτε στο Buenos Aires και θα επιβιώσω
και θα περάσω καλά και θα δώσω και πίσω
αξία. Απλός αγαπάω και γω την Ελλάδα
ακόμα σιγανά και ταπεινά.
Natalia Belen & Alex Barthelemy ~ Streets of Buenos Aires
πηγές: https://vimeo.com/groups/91146/videos/789579040, https://www.instagram.com/nataliabelenrebora/, https://alexbart.org/
Αυτό
είναι το τρίτο βίντεο που θέλω να
παρουσιάσω από το ζευγάρι …. στους
δρόμους του Buenos Aires και
είναι τρία κοινωνικά καλλιτεχνικά
επίπεδα που το τάνγκο υπάρχει και που
διακρίνω. Και λέω τάνγκο γιατί το τάνγκο
δημιουργήθηκε από του αργεντίνους για
όλους και να μπορείς να είσαι όπου θες
όποτε το θες το κλειδί είναι αυτό το
κάτι, αυτή η φλόγα. Και όχι τανγκό από
την μετανάστευση του από την Αργεντινή
στην Ευρώπη και την τοποθέτηση του στην
ελίτ για λίγους και στα σαλόνια. Η
εξυπνάδα η κοινωνική είναι να προσαρμόζεσαι
μέχρι να χτίσεις τον δικό σου χώρο και
ιδιοκτησία με την προσωπική πινελιά
σου για αυτό δεν διαμαρτύρομαι σε αυτά
που βλέπω γιατί είμαι μέσα σε όλα και
κινούμαι σε πολλές κοινωνικές περιπτώσεις
(είναι ενεργειακά κοστοβόρο και πρέπει
να δίνεις κατεύθυνση για τους στόχου
σου) λίγο παρανοϊκό αλλά ένα skill
χρήσιμο. Με τα ίδια παπούτσια, την
ίδια τσάντα, την ίδια χειραποσκευή, και
μπουφάν ήμουν Ζωγράφου, Παγκράτι,
Βικτώρια, Κυψέλη, Κηφισιά. Νέα Ερυθραία,
Βρυξέλες και ‘Άμστερνταμ όχι ότι είναι
κάτι τα ονόματα αλλά η διαχείριση και
το mindest να κινείσαι,
διαχειρίζεσαι και να φτιάχνεις κάτι
δικό σου γιατί έτσι την βλέπω την ζωή
και την ιδιοκτησία καλλιτεχνικά και
όχι κυριαρχικά.
Και
κάτι ακόμα τελευταίο μια ιστορία
έμπνευσης από τον φίλο Σπύρο, που θα
ήθελα κάποια στιγμή να γράψω κάτι
ξεχωριστό για αυτό. Θα έχεις παρατηρήσει
την διαφορά του χρόνου της ίδιας απόστασης
στο πήγαινε και στο έλα. Καμία φορά όταν
επιστρέφεις ο χρόνος είναι πιο γρήγορος
από το όταν πας, στην ίδια απόσταση. Μια
μέρα μεσημέρι στην Αθήνα συναντήθηκα
με τον Σπύρο στους Αμπελόκηπους (δεν
ξέρω αν είναι μεγαλύτερο, μικρότερο ή
και ίσο αυτό που θα σου πω) Εγώ από
Ζωγράφου προς Αμπελόκηπους με τα πόδια
εκείνος από το Μοσχάτο στους Αμπελόκηπους
με scouter. Είπαμε σε 40 λεπτά
αν θυμάμαι καλά, στο σημείο συνάντησης.
Εκείνος κάτι του έτυχε και άργησε (δεν
ήταν η κίνηση) εγώ έφτασα στην ώρα μου
και πιο νωρίς και περίμενα, κάθισα σε
μια στάση και χάζευα τα αστικά και συγκριμένα ένα συγκεκριμένο, τότε
σκέφτηκα το χωροχρονικό φαινόμενο δεν
ξέρω αν υπάρχει έτσι το ονόμασα εκείνη
την στιγμή, εννοώ ότι σε αντίθεση με
εμένα που ξεκίναγα από επαρχία έφτανα
κάτω Πατήσια, άλλαζα τρένο, μετρό,
λεωφορείο και φυσικά ποδαράτο, η βίωση
αυτού του χωροχρονικού συνεχές και η
κατάληξη στο συμπέρασμα ότι η Αθήνα
είναι μια γειτονία δεν είναι το ίδιο
για τον Σπύρο που κινιόταν μέσα στην
Αθήνα και Πειραιά με το scouter
μπορεί στο μυαλό μας να είναι το
scouter ποιο γρήγορο και
ευέλικτο αλλά στην πράξη το δικό μου το
χωροχρονικό είναι πιο αποτελεσματικό,
σταθερό και στην πράξη γρήγορο κάποιες
φορές παρόλο που έκανα περισσότερα
χιλίομετρα, έτρωγα λιγότερο και κοιμόμουν
λιγότερο και ήμουν με τα πόδια από την
Επαρχία μέχρι τους Αμπελόκηπους. Για
τον χρόνο του παρελθόντος θυμώνω θυμώνω
θυμώνω όμως...είναι στα ερευνητικά μου
ενδιαφέροντα όμως όχι το παρελθόν ο
χρόνος έτσι και αλλιώς εγώ τον χρησιμοποιώ
και στην δουλεία μου και για μετρήσεις. Καλλίτερα έτσι πως γίνανε τα πράγματα
Fernando
